Φοβάμαι...

Καλησπέρα,
λόγω περιορισμένου ελεύθερου χρόνου δεν κατάφερα να γράψω άλλες σκέψεις που είχα, και πιστέψτε με, είχα πολλές.
Τώρα έχουν μπολιάσει κι έχουν μπερδευτεί...

Αυτό που κυριαρχεί στις μέρες μας, είναι η οικονομική κρίση...
Κάτι που δεν νομίζω ότι είναι κάτι καινούριο...πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει οικονομική κρίση, όχι ίσως με την μορφή του κραχ, που στο τσακ αποφεύχθηκε (;)
Ο κόσμος εδώ και πολλά χρόνια δεν έχει να φάει, δεν έχει να "περάσει", δεν έχει ικανοποιητικό μισθό, δεν έχει ικανοποιητική σύνταξη...τώρα θα πεινάσει;
Απλά ακούμπησε λίγο τους έχοντες και τρομοκρατήθηκε ολόκληρος ο κόσμος!
Αυτό αποδεικνύει πως όσα και να έχεις, τελικά δεν έχεις τίποτα, ένα τσακ είναι να έρθεις "δίπλα" μας και να ζήσεις "δύσκολα" όπως ζει ο περισσότερος κοσμάκης.
Και να είσαι σίγουρος ότι ο πρώτος που δεν θα την βγάλει θα είσαι εσύ!

Αλλά πριν απ'όλα αυτά έχω μια απορία!
Είναι λίγο άσχετο με το παραπάνω θέμα, αλλά πάντα στριφογυρνάει στο μυαλό μου. Βέβαια η απάντηση είναι λίγο πολύ "γνωστή", αλλά η απορία παραμένει...
Πως είναι δυνατόν τα δημόσια ταμεία, τα ασφαλιστικά ταμεία να είναι μείον;
Τόσοι φόροι, τόσες κρατήσεις, πως γίνεται να είσαι μείον;
Ας πάρω παράδειγμα εμένα, αν έπαιρνα από εσένα κάθε μήνα ένα ποσοστό από τον μισθό σου, μου έδινες τους φόρους από κάθε τι που αγοράζεις, και με όποιον άλλο τρόπο μπορεί να έχω κρατήσεις από την τσέπη σου, μόνο με έναν τρόπο μπορεί το ταμείο μου να είναι μείον, να τα πάρω και να βγω έξω να τα "φάω"!
Γιατί όμως δεν τιμωρούμαι; Δεν υπάρχουν κάποιοι νόμοι που να προστατεύουν τις "θυσίες" σου; Δεν είμαι υπόλογος που τρώω τα λεφτά σου που με κόπο τα έβγαλες;
Γιατί δεν αντιδρούμε; Γιατί δεν διεκδικούμε;
Όχι κάτι που δεν μας ανήκει...αυτά που από τον νόμο δικαιούμαστε!
Δεν θέλω παραπάνω από αυτό που μου ανήκει. Θέλω δικαιοσύνη, υπάρχει; Που είναι; Διαβάζω στις εφημερίδες ότι όσοι είναι στο ΤΕΒΕ παίζεται αν θα πάρουν όλοι σύνταξη! Γιατί;
Μήπως είναι ψέμα; Θέλουν να περάσουν κάτι άλλο και μας παραμυθιάζουν; Όλοι ξέρουμε ότι και οι εφημερίδες παίζουν κάποιο σκοτεινό ρόλο, όλα είναι μέσα στο σύστημα των πολιτικοοικονομικών συμφερόντων.
Λοιπόν;
Που είναι η κοινωνική πολιτική της (οποιασδήποτε) κυβέρνησης; Γιατί στηρίζονται στο τι θα πει ο ΣΕΒ; Δεν βλέπουν ότι με τον καιρό θα υπάρξουν κινητοποιήσεις; Ήδη στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Ιταλία και στη Γαλλία η κατάσταση είναι στο απροχώρητο. Δεν ξέρω πότε και πως θα φτάσει και στην Ελλάδα, αλλά δεν νομίζω οτι δεν θα μας αγγίξει και καθόλου.
Δεν είμαι πλέον με κανένα κόμμα, δεν με ενδιαφέρει πλέον η πολιτική. Με ενδιαφέρει ο κόσμος να έχει εναν ικανοποιητικό μισθό, να έχει ικανοποιητικό σύστημα υγείας, ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο, ικανοποιητικές υποδομές, να μπορεί να χαμογελάσει, όχι απο ανάγκη για να μην πέσει στην κατάθλιψη, αλλά απο ικανοποίηση ότι η ζωή του είναι επιτέλους σεβαστή απο τους πολιτικούς και τους έχοντες ή τέλοσπάντων απο όλους αυτούς που εν μέρει αποφασίζουν για σένα!
Πως να το χαρακτηρίσει κανείς αυτό το δράμα...η ζωή σου να εξαρτάται απο τα σχέδια κάποιον που δεν γνωρίζουν τις πραγματικές σου ανάγκες!
Δεν θα πω άλλα, αρκετά είπα...τα υπόλοιπα θα τα πει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου με το Φοβάμαι...



Μπροστά σου τα φώτα μιας πολιτείας
που περιμένει τις ανασκαφές...
Και τα κλουβιά με τα καναρίνια που κοιμούνται βαλμένα στη σειρά...
Και'γω που δεν έμαθα ακόμα ποιος είμαι
ένας κουρασμένος σκοπός, χωρίς προοπτική...
Και συ που σε λίγο θα σβήσεις
ένα από τα φώτα, για να κοιμηθείς με κάποιον που μου μοιάζει...
Έτσι που τα σίδερα του κλουβιου
να χαθούν για μια στιγμή, μέσα στο σκοτάδι...

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Τα ρούχα μου παλιώσανε και δεν αντέχουν
τρύπες στα γόντα από τις υποκλίσεις
τσέπες ξηλωμένες απ'τα κέρματα
χαλασμένα φερμουάρ, χάσκουν χρεοκοπία
Το κορμί μου μελανιασμένο
μες το κρύο σαν λάθος
που δεν το παραδέχεται κανένας
γυρνάει και ζητά τη ζεστασιά σου

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρις εμένα...

Τα τσιμέντα σου καινούρια
με έπιπλα λουστραρισμένα
Και μάρμαρα λευκά
μια γελάδα που στραβώνει
και δε σ'αφήνει χώρο να σταθείς
και μόνο εγώ απ'όλα εκεί μέσα σαπίζω σαν σε αρχαίο τάφο
Σκεύη παραστάσεις βρέθηκαν εκεί
εκτός από εμένα, που σε κρύπτη μυστική
ψάχνω ακόμη να σε βρω να με αναστήσεις

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν
σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις...
Γέρασα μ'ένα παιδικό παντελονάκι
και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη...
Σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνω
το κορμί μου δρόμος, που εκτελούνται δημόσια έργα
κομπρεσέρ μ'ανοίγουν και με κλείνουν...
Τράβα λίγο τη κουρτίνα να με δεις
έγινα διάδρομος για στρατιωτικά αεροπλάνα
Και το μυαλό μου, αποθήκη, για ραδιενεργά κατάλοιπα...
Μέτρα ασφαλείας πήρανε, για την αναπνοή μου
και σε πολυεθνικό μονόδρομο, το μέλλον μου δώσαν αντιπαροχή

Imagine...

Σαν πρώτο σχόλιο στο προσωπικό μου blog δεν θα ήθελα να γράψω κάτι "βαρύ". Προτιμώ κάτι "ελαφρύ" αλλά με γερή δόση σοβαρού προβληματισμού! Κάτι που βρίσκει θετική απάντηση από την μεριά μου, αλλά θέλω να πιστεύω, κι από αρκετό κόσμο εκεί έξω.
Δεν θα μπορούσα λοιπόν παρά να αναρτήσω τους στίχους ενός μεγάλου καλλιτέχνη, που δυστυχώς απουσιάζει από το παρόν! Το μεγάλου (και εκτός Beatles) John Lennon και το πασίγνωστο μανιφέστο του Imagine...
Το αφιερώνω πρώτα απ'όλα στην οικογένειά μου, την γυναίκα μου Λιάνα, τα δυο μας παλικάρια Αλέξανδρο και Κυριάκο, και σε όλους εσάς με πολύ αγάπη...
Καλή μας αρχή!



Imagine there's no Heaven
It's easy if you try
No hell below us
Above us only sky
Imagine all the people
Living for today

Imagine there's no countries
It isn't hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people
Living life in peace

You may say that I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will be as one

Imagine no possessions
I wonder if you can
No need for greed or hunger
A brotherhood of man
Imagine all the people
Sharing all the world

You may say that I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will live as one