Φτάσαμε κιόλας 17 Νοέμβρη.....
Χαμπάρι δεν πήρα...
με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, με τους ανίκανους που μας έχουν φέρει στο χείλος της χρεωκοπίας ξέχασα μια μέρα που -μέχρι τώρα- είναι η τελευταία όπου λες πως μια μερίδα Ελλήνων αντιστάθηκε απέναντι σε κάτι... -συγκεκριμένα στην Χούντα-
Από μαθητής δημοτικού που πρώτο άκουσα το ντοκουμέντο με το "Εδώ Πολυτεχνείο" κάθε φορά που το ξανακούω, με ανατριχιάζει και ταυτόχρονα με γεμίζει με κενό...
Το γιατί χύθηκε αίμα, είναι ένα αστείο ερώτημα...
Σ' ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας, δεν μου έμεινε ΠΟΤΕ στο νου, όπου κάποιο καθεστώς σεβάστηκε την ανθρώπινη ζωή...
Τιμή και δόξα σε όλους τους ανώνυμους κι -μετέπειτα- επώνυμους που εναντιώθηκαν στην Χούντα των Συνταγματαρχών...
Συνειρμικά, έρχεται ενα ερώτημα.....
Με ΑΥΤΗ την Χούντα των 300...τι γίνεται;;;
Πόσο πάτο πρέπει να πιάσουμε για αντισταθούμε;
Σε περίπου ένα μήνα έχουμε και μια πιο πρόσφατη μαύρη επέτειο... τον χαμό του Αλέξη του Γρηγορόπουλου...
Για να δούμε...τι θα γίνει τότε;;;
Σιχάθηκα τα πολιτικά....
Σιχάθηκα τα λαμόγια....
Σιχάθηκα τα συμφέροντα...
Με αρρωσταίνουν.....
Ευτυχώς ο Ξυλούρης μας άφησε κληρονομιά και κάθε φορά που τον ακούω... αγαλιάζει η ψυχή μου...
Στο παρακάτω απόσπασμα τραγουδάει με την Τζένη Καρέζη
Αφιερωμένο στους απανταχού αγωνιστές...
