Χθες βοήθησα μια κυρία -που είχε κινητικό πρόβλημα- να βάλει τα ψώνια της στο αυτοκίνητο της...
Και έβγαλε να μου δώσει 10 ευρώ!!!
Έμεινα άναυδος....
Της λέω..."Κυρία μου... τι κάνετε; Δεν το συζητώ..."
-"Πάρτο αγοράκι μου, για να αισθάνομαι καλά" (!!!)
-"Μα...το περίεργο δεν είναι που σας βοήθησα...αλλά το ότι μου βγάζετε λεφτά...αλίμονο..συνάνθρωποι είμαστε..."
Και με έναν γλυκύτατο τόνο στην φωνή της και με αφοπλιστική έκφραση στο πρόσωπό της μου είπε
-"Σε ευχαριστώ αγόρι μου..."
ένιωσα τόσο όμορφα που την είδα, αυτό το κουρασμένο πρόσωπο -αλλά πάντα ευγενικό- να μετατρέπεται σε ένα σχεδόν γαλήνιο πρόσωπο... που της απάντησα
-"Πείτε ότι τα δώσατε διπλά..." -γιατί πραγματικά έτσι ένιωσα..- και της χάιδεψα το χέρι...
Μετά την ευφορία της στιγμής, προβληματίστηκα με την κίνησή της να μου βγάλει χρήματα για κάτι που θεωρώ -και πρέπει να θεωρείται- ανθρώπινο...
Δεν λέω να είμαστε απαθείς...
ούτε αυτός που βοηθάει, ούτε αυτός που βοηθιέται...
Το γνήσιο ευχαριστώ -κι όχι το τυπικό- είναι η καλύτερη επιβράβευση...
πού φτάσαμε ρε γαμώτο.... να δίνουμε και να προσμένουμε δεκάρικα γιατί βοηθήσαμε κάποιον ανήμπορο;
Πόσο ξεφτίλα να είναι αυτό;
