Έπαιζα με τα πιτσιρίκια στο σαλόνι και κατά λάθος άνοιξε η τηλεόραση στο μουσικό κανάλι mezzo. Εκείνη την ώρα ξεκίνησε συναυλία με πιάνο σε κονσέρτα του Μπετόβεν (4,9,22 & 32) Σταματήσαμε το παιχνίδι και παρακολουθήσαμε την συναυλία με πολύ ενδιαφέρον. Ο Κυριάκος άρχισε να χορεύει και ο Αλέξανδρος προσπαθούσε να τραγουδήσει! Υπέροχο... τι μπορεί να σου κάνει η καλή μουσική ε;
Και κάπου εκεί έκανα μια σκέψη... Κλασικά κομμάτια από τόσους μεγάλους συνθέτες ακούγονται ευχάριστα ακόμα και σε "μουσικά απαίδευτους" και όχι μόνο αυτό, αλλά εξακολουθούν να παίζονται και να κρατάνε ζωντανό το ενδιαφέρον των μουσικόφιλων όλα αυτά τα χρόνια και πολύ πιθανόν και για πολλά ακόμα... για να είμαι ακριβής... για πάντα...
Είναι διαχρονικοί!
Πέρα από την ποιότητα που είχαν αυτά τα μυαλά, ίσως είχαν και κάτι ακόμα στο πίσω μέρος του μυαλού τους... την υστεροφημία...μπορεί να μην το είχαν όλοι συνειδητά στο μυαλό τους, αλλά πιστεύω ότι αρκετοί σίγουρα την υπολόγιζαν...
Και έρχομαι και κάνω σύγκριση με τα τραγούδια που ακούμε αυτά τα χρόνια... Να πιάσουμε της "τσούλες της γης" της "μεγάλης κυρίας" και όλα τα άκυρα -κυριολεκτικά- που ακούγονται στα ραδιόφωνα και στα μπουζούκια; (να μην αναφερθώ σε electro-techno-pop-hiphop-etc) Θα μου πει ίσως κάποιος που θα υποστηρίζει το συγκεκριμένο "κίνημα"... τα ακούμε για διασκέδαση... και ρωτάω εγώ, από πότε η διασκέδαση έχει τόσο κακή ποιότητα; Και γιατί αφού ίσως μας την πασάρανε κάποιοι εμείς τους ακολουθήσαμε; (φυσικά δεν είμαστε πρόβατα μόνο στην διασκέδασή μας αλλά και σε πολύ πιο σοβαρά ζητήματα)
Ευτυχώς στην rock τέτοια φαινόμενα δεν υφίστανται για πολύ...βασικά δεν προλαβαίνουν να αγαπηθούνε από το original rock κοινό...κάτι τέτοιοι τύποι παίρνουν αυτό που τους αξίζει...άγνοια..κι άσε να πλουτίζουν κάτι Δέσποινες και κάτι τυχάρπαστοι από talent shows κτλ...
Ευτυχώς για μας τους ροκάδες που είχαμε αρκετούς δημιουργούς που είχαν παρόμοιες ανησυχίες (ποιότητα και υστεροφημία) και έχουμε να ακούμε τα τραγούδια τους και να μας φτιάχνουν την ψυχική μας διάθεση και αρκετές φορές να μας βοηθάνε να σταθούμε στα πόδια μας... Τραγούδια που μιλάνε για κοινωνικά προβλήματα, για έρωτες, για τον πόλεμο και τις απάνθρωπες συνέπειές του, για προσωπικά όνειρα, για 1002!
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα και σήμερα ζωντανοί θρύλοι της μουσικής μας και έχουμε την δυνατότητα να τους δούμε από κοντά...Deep purple...απλά δεν χάνονται..κι ας τους έχω δει άλλες 2 φορές...
Αλλού ήθελα να καταλήξω, αλλού κατέληξα... αλλά αν έχεις 2 πιτσιρίκια συνέχεια μέσα στα πόδια σου δεν είναι και πολύ εύκολο να έχεις την συνέχεια που είχες στο μυαλό σου...
Τέσπα...23 του μήνα βλέπω τους πολύ σημαντικούς (ιστορικά) deep purple και στις 25 (ώρα 2100 στην παραλία της Νέας Φωκαίας) ο ΜΟΝΦ (Μοτοσικλετιστικός Όμιλος Νεας Φωκαίας) έχει τους δικούς μας θεούς Blues Wires σε μια αυστηρώς ροκάδικη νύχτα...η είσοδος ελεύθερη...
Άντε αρκετά με την κλασικούρα... πάω να ακούσω κανα ροκάκι...
οι παρακάτω στίχοι είναι από το αγαπημένο μου τραγούδι των deep purple - fools... με ποιο ελληνικό "άσμα" να το συγκρίνεις ρε φίλε... απλά δεν γίνεται... απολαύστε το...
Im crying Im dying
I can see whats wrong with me
Its in my head
I can see whats gonna be
As I lie in my bed
Man is not my brotherhood
I am of the dead
I died as I lived as I loved and was born
On some distant hill
The reasons to hide were the reasons I cried
Fools pass laughing still
There can be bad blood in all I can see
Its in my brain
You dont know the pain I feel
As I must live again
Rocks and stones cant bruise my soul but
Tears will leave a stain
They smile to themselves as they lay down my head
On some distant hill
The blind and the child sweep a tear from their eye
Fools smile as they kill
I got my own way to go and now I want
To take your minds
I believe if you could see
The blood between the lines
I believe that you could be
A better kind
Please lead the way so the unborn can play
On some greener hill
Laugh as the flames eat their burning remains
Fools die laughing still
