Πάλι πέρασε ο καιρός χωρίς σχόλιο... Πως να γράψεις και με τι διάθεση με όλα αυτά που διαβάζω στις εφημερίδες; (τηλεόραση την έχω κόψει παρά μόνο για καλές ταινίες...και φυσικά αγώνες -κυρίως της ΠΑΟΚάρας)
Διαβάζω για τις αντιδράσεις της ΑΔΕΔΥ για το ότι σε όσους εργάζονται στο Δημόσιο θα τους μειωθεί ο μισθός... Δεν λέω κι αυτό άδικο είναι, όπως και να έχει (άσχετα αν κάποιοι δουλεύουν και κάποιοι όχι)... Αλλά αντί να μειώσουν τους παχυλούς μισθούς των διευθυντάδων και των προέδρων και των υψηλόβαθμων στελεχών, που ξεπερνούν τις 4.000 ευρώ, ΠΑΛΙ να την πληρώσει ο καημένος ο υπάλληλος; ΠΑΛΙ ο χαμηλόμισθος; (που να μιλήσουμε και για ιδιωτικό τομέα...) Επιτέλους! Τι λογική είναι αυτή; Δεν βλέπουν ότι έτσι δυσχεραίνουν την όποια κρίση στα Ελληνικά νοικοκυριά; Πόσο μυαλό και κοινωνική ευαισθησία πρέπει να υπάρχει για να δει κανείς ότι για να ανασάνει ο κόσμος χρειάζεται αύξηση στον μισθό; Ποια είναι η κοινωνική πολιτική της όποιας κυβέρνησης;
Θυμάμαι πριν 2-3 χρόνια είχαν συμφωνήσει η ΓΣΕΕ με τους της ΣΕΒ αύξηση περίπου στο 1 ευρώ ανα κάποιο χρονικό διάστημα (κι αυτό όχι αμέσως αλλά σε 3 δόσεις!!!) Την ίδια χρονιά η ΔΕΗ ανέβασε 6 φορές τα τιμολόγιά της!!! Έλεος!!!
Σε αντίθεση τώρα με το δημόσιο, στον ιδιωτικό τομέα υπάρχει η δυνατότητα να "κερδίσουν" χρόνια στον αγώνα για την σύνταξη! Πώς; Άν τα παιδιά τους έχουν γεννηθεί μετά την 1η Ιανουαρίου του 2000! Με 1 παιδί "κερδίζουν" 1 χρόνο, με 2 παιδιά 3 χρόνια και με 3 παιδιά και πάνω 5 χρόνια! Δεν έχουν αυτή την δυνατότητα αποκλειστικά και μόνο οι μητέρες...μπορούν να το διεκδικήσουν και οι πατεράδες... Αρκεί να αρνηθεί με υπεύθυνη δήλωση ότι δεν θα κάνει χρήση του δικαιώματος.
Κατά τα υπόλοιπα η αποκάλυψη της ημέρας ήταν η ατάκα του Χριστοφοράκου (του ποιου;;; Του τύπου με τις μίζες ντε...Μίζενς;;;) Πως "φοβάμαι για την ζωή μου. Είναι μπλεγμένοι μια ντουζίνα πολιτικών..." Σωωωωπααααααααα!!! Απίστευτο!!! Μήπως θα τον "αυτοκτονήσουν" κι αυτόν;;;; Όπως εκείνο το παλικάρι από την υπόθεση της Vodafone; Ελπίζω και εύχομαι πως όχι. Αλλά είμαι πεπεισμένος ότι ούτε σε 100 χρόνια θα τιμωρηθούν οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί... ούτε σε αυτή αλλά ούτε σε καμία υπόθεση...
Με ρωτάει κάποιος.. "Τρέχεις αγχώνεσαι για τον ΠΑΟΚ, ασχολείσαι με αυτόν, λες και έχεις να κερδίσεις τίποτα..." Και με τι να ασχοληθώ ρε μπάρμπα; Με το σάπιο το πολιτικό σύστημα; Με την μαφιόζικη και "ωχαδερφιστική" νοοτροπία του Νεοέλληνα; Τουλάχιστον με τον ΠΑΟΚ με συνδέει και ο τόπος καταγωγής μου. Ο παππούς μου ήταν από την Πόλη, και ζούσε στο Πέρα! Ως γνωστόν ο ΠΑΟΚ όταν ιδρύθηκε αρκετοί παίκτες ήταν από το Πέρα Κλούμπ!
Και στο φινάλε πέρα ότι εκφράζει την καταγωγή μου, είναι και ένα επαναστατικό σωματείο! Άσχετα από την λάσπη που έχει δεχθεί κατά καιρούς ότι είναι στο άρμα του ενός και του άλλου, τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Και δεν αναφέρομαι στους παράγοντες της σύγχρονης ιστορίας, γιατί αυτοί ΔΕΝ ήταν ΠΑΟΚτσήδες και κοιτούσαν το προσωπικό συμφέρον τους, αλλά αναφέρομαι στους οπαδούς που έχουν δώσει αμέτρητους αγώνες κατά της αδικίας! Τα πιο πρόσφατα; Οι πορείες και οι διαμαρτυρίες για τους οπαδούς που μπήκαν μέσα γιατί κρατούσαν έναν πυρσό! Και όχι μόνο για τους ΠΑΟΚτσήδες αλλά για τους οπαδούς ΟΛΩΝ των ομάδων! Και αυτοί ήταν που ξεκίνησαν τον αγώνα...Μετά ακολούθησαν οι του Πανιωνίου...από άλλη ομάδα δεν θυμάμαι αυτή την στιγμή...
Τέλος πάντων, όπως και να έχει, για μένα ο ΠΑΟΚ είναι η τρίτη -κακά τα ψέμματα- διαφυγή από την μίζερη πραγματικότητα. Η πρώτη είναι η οικογένειά μου, και δεύτερη είναι η μουσική! Αλλά δεν παύει να μου προσφέρει εξ' ίσου δυνατές συγκινήσεις..
Αυτά πάνω κάτω...για τα θέματα που ανέφερα παραπάνω δεν έχω κάποιο τραγούδι που να συσχετίζεται...
Ελπίζω να τα πούμε και αύριο με κανένα ευχάριστο νέο...
Να περνάτε καλά
Έχεις κάνει την σωστή οπαδική επιλογή! ΠΑΟΚαρα!!! Για όλα όσα είναι! Για ο,τι μαςε εμπνέει!.. Τα τραγούδια έρχονται μετά μόνα τους κυρ'α μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπανέρχομαι! Θα σου στείλω ένα κείμενο που έγραψα για την ομάδα μας και την Τούμπα, όταν πέθανε ο Αρίστος Φουντουκίδης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕις μνήμην...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ στην Τούμπα, αριστερά του δρόμου, υπήρχε στις αρχές του ΄80 ένα ταβερνάκι, ο θρυλικός "Θερμαϊκός"!
Εκεί αράζανε άνθρωποι λαϊκοί, μεροκαματιάρηδες επί το πλείστον, κάργα Καζαντζιδικοί και μασίφ Παοκτσήδες και κάτι φοιτητές σαν κι εμάς που γυρεύανε περιπέτειες και συναναστροφές ζόρικες για την ασταθή μυθολογία που μας βασάνιζε εκείνα τα χρόνια...
Ψυχή του μαγαζιού, ο κυρ-Μήτσος, ένας βλοσυρός στην όψη αλλά καλοκάγαθος βράχος που τα ρύθμιζε όλα με το βλέμμα και η κυρά του, η κυρία Ολυμπία που είχε το πάνω χέρι στην επικράτεια της κουζίνας και ίσως όχι μόνο. Ο διάκοσμος ήταν απλός...Μια έγχρωμη αφίσσα του Στέλιου στη γωνία και μερικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες των γιών του κυρ- Μήτσου-το καμάρι του!- που ήτανε πυγμάχοι στην Αυστραλία!
Το μενού ήταν εξίσου απλό. Κυρίως πιάτο ήτανε η "ποδιά", ένα ψάρι συγγενές της γλώσσας και τα βασικά κρεατικά. Μια μερίδα ποδιά, που ξεχείλιζε στο πιάτο, συν μια σαλάτα, χόρτα ή αγγουρο-ντομάτα με κρεμμύδι και μια "μαλάμω" με Σουρωτή κοστίζανε 45 φράγκα. Αυτά, το 1984 στη Σαλονίκη.
Δεξιά στην πόρτα μπαίνοντας, ήταν ένα αρχαίο τζουκ-μποξ που "έπαιζε" μόνο Στέλλιο. Άλλα τραγούδια δεν είχε.
Στο μαγαζί αυτό μια Κυριακή πρωί, με τον αεί απρόβλεπτο συγκάτοικό μου τον Δημήτρη Γκόγκο, το ζεύγος των αφεντικών και μια μαγκιόρα φίλη τους γράψαμε, μετά απο επίμονο και συστηματικό ψηστήρι με τον κυρ- Μήτσο μια κασέτα με τα αγαπημένα μας τραγούδια του Καζαντζίδη. Η ηχογράφηση ήτανε πρωτόγονη, δεδομένων των μέσων της εποχής και, ανάμεσα στα τραγούδια, την ώρα που όλοι μαζί πίναμε ούζο και τα δύο κορίτσια της παρέας φλυαρούσαν υπέροχα, ακουγόταν η αυστηρή φωνή του κυρ- Μήτσου που ακουγε εκστατικός "σκάστε μαλακισμένες! Γράφει!..".
Σ΄αυτό το μαγαζί, όπου ποτέ δεν γίνηκε φασαρία, μπούκαρε κάποιο κρύο χειμωνιάτικο βράδυ ένα μπάνικο και καλοβαλμένο νεαρό ζευγάρι που δείχνανε φοιτητές. Οι θαμώνες ξενίστηκαν στην αρχή, αλλά, μετά τις πρώτες εξεταστικές ματιές, γύρισαν γρήγορα στις κουβέντες τους και τους αφήσανε στην ησυχία τους. Όλοι, εκτός απ΄τον κυρ- Μήτσο που συνέχισε να τους κόβει στα ίσα. Κάποια στιγμή, όταν ο νεαρός σηκώθηκε να βάλει ένα τραγουδάκι στο ηλεκτρόφωνο διαπίστωσε έκπληκτος, οτι είχε μόνο Καζαντζίδη. "Κάναν Μπιθικώτση, δεν έχετε;" ρώτησε δειλά το αφεντικό. Καθόμουν ακριβώς δίπλα. Και τότε, είδα τον κυρ- Μήτσο να βάζει απειλητικά τα χέρια στη μέση και να του λέει απότομα "Ξένα δεν έχουμε εδώ μέσα!".
Τον "Θερμαϊκό" που κουβαλήσαμε μαζί μας, φεύγοντας από τη Σαλονίκη, τον¨"έφαγε" απο καιρό η διαπλάτυνση του δρόμου. Κι η γειτονιά που ζούσαμε τότε, αρχές Τριανδρίας, έχει γίνει αγνώριστη κι αλλάζει κάθε φορά που την βλέπω γυρίζοντας με τα παιδάκια μου τα καλοκαίρια απο την Χαλκιδική.
Γιατί τα γράφω αυτά; Σαν ενα ξόδι για τον Αρίσταρχο Φουντουκίδη που έφυγε το περασμένο Σάββατο απ΄τη ζωή. Τον γίγαντα της άμυνας, μαζί με τον Μπέλη, του μεγάλου ΠΑΟΚ. Αυτόν τον ανεπανάληπτο Πόντιο ποδοσφαιριστή που μόνο στη θωριά του, τρόμαζαν οι επιθετικοί του αντιπάλου. Γιατί η ζωή μας εν τέλει, υφαίνεται μυστικά από θρύλλους. Και γιατί είναι κακό πράγμα να ζει ο άνθρωπος χωρίς δέος...