Για τον Γιώργο Μ.

Πέρασαν περίπου 10 χρόνια από τότε που χάθηκες...

Άδικα....

Έχουν να λένε για τον χαρακτήρα σου...

...ακόμα...

Μια φίλη μου λέει για το πόσο ΚΥΡΙΟΣ ήσουν μαζί της...

Σε θυμάμαι έτσι κι αλλιώς όταν ακούω κάτι από Metallica -και κυρίως το Sanitarium-

Είχα δει και την αδερφή σου το καλοκαίρι -πρώτη φορά απο τότε που έφυγες...-

Γέννησε :)

Έκανε κοριτσάκι.... :)

τώρα θα είναι 5 μηνών...

Θυμάμαι τις επικές μάχες μεταξύ σας...

Θυμάμαι τα σκαμπίλια με τον Δημήτρη τον Φ. που παίζατε για πλάκα στο σχολείο... και μετά απο αυτό -χεχεχε-

Τις καντάδες στον Προφήτη Ηλία με τραγούδια του Πανούση!!!!

Το πάρτι στου Νίκου του Σ. με τα καψουροτράγουδα -Scorpions Moore κτλ- (οι πρώτοι έρωτες σαν γυμνασιόπαιδα...)

Και πόσα ακόμα......

Αλλά ήρθε κι ακόμα ένα γεγονός να με θυμίσει το πόσο άδικα έφυγες...

Σήμερα είναι λέει η Παγκόσμια ημέρα μνήμης θυμάτων τροχαίων δυστυχημάτων...

Και υπάρχει μια συγκέντρωση στην Αθήνα...

-αν ήταν στη Θεσσαλονίκη θα σε τιμούσα κι εκεί...-

Δυστυχώς για μένα...

Η ειρωνεία της ιστορίας σου, πολλές φορές με κάνει να θυμώνω με την πουτάνα που λέγεται τύχη, αλλά με γεμίζει και με θλίψη...

Θλίψη γιατί δεν είχα την ψυχολογία, ούτε να παρηγορήσω την αδερφή σου, ούτε την μητέρα σου...αλλά κυρίως....δεν είχα την δύναμη να έρθω στην κηδεία σου...

Γιώργο...

Δεν σε ξέχασα...ούτε σε ξεχνάω...

Το Sanitarium είναι δικό σου τραγούδι....

Όπου κι αν είμαι, στο άκουσμά του, θα σηκώνω το ποτήρι μου και θα πίνω στην μνήμη σου παλίκαρε...

Να είσαι καλά εκεί πάνω....





Welcome to where time stands still
No one leaves and no one will
Moon is full, never seems to change
Just labeled mentally deranged
Dream the same thing every night
I see our freedom in my sight
No locked doors, no windows barred
No things to make my brain seem scarred

Sleep, my friend, and you will see
The dream is my reality
They keep me locked up in this cage
Can't they see it's why my brain says “rage”

Sanitarium, leave me be
Sanitarium, just leave me alone

Build my fear of what's out there
Cannot breathe the open air
Whisper things into my brain
Assuring me that I'm insane
They think our heads are in their hands
But violent use brings violent plans
Keep him tied, it makes him well
He's getting better, can't you tell?


No more can they keep us in
Listen, damn it, we will win
They see it right, they see it well
But they think this saves us from our hell

Sanitarium, leave me be
Sanitarium, just leave me alone
Sanitarium

Just leave me alone

Fear of living on
Natives getting restless now
Mutiny in the air
Got some death to do
Mirror stares back hard
kill is such a friendly word
seems the only way
for reaching out again


ΥΓ. Ο Γιώργος είχε πάρει άδεια απο το στρατόπεδο που υπηρετούσε για να πάει στην κηδεία του πατέρα του...

Το ταξί που μετέφερε τον ίδιο κι άλλα 3 άτομα, τουμπάρισε -πιθανόν από υπερβολική ταχύτητα- στην Εθνική οδό με αποτέλεσμα να χάσει την ζωή του...

Εγώ απλά εύχομαι να έφυγε χωρίς παραπανίσιο πόνο -εκτός απο αυτόν, του χαμού του πατέρα του-

"...Dream the same thing every night
I see our freedom in my sight..."

17 Νοέμβρη....

Φτάσαμε κιόλας 17 Νοέμβρη.....

Χαμπάρι δεν πήρα...

με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, με τους ανίκανους που μας έχουν φέρει στο χείλος της χρεωκοπίας ξέχασα μια μέρα που -μέχρι τώρα- είναι η τελευταία όπου λες πως μια μερίδα Ελλήνων αντιστάθηκε απέναντι σε κάτι... -συγκεκριμένα στην Χούντα-

Από μαθητής δημοτικού που πρώτο άκουσα το ντοκουμέντο με το "Εδώ Πολυτεχνείο" κάθε φορά που το ξανακούω, με ανατριχιάζει και ταυτόχρονα με γεμίζει με κενό...

Το γιατί χύθηκε αίμα, είναι ένα αστείο ερώτημα...

Σ' ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας, δεν μου έμεινε ΠΟΤΕ στο νου, όπου κάποιο καθεστώς σεβάστηκε την ανθρώπινη ζωή...

Τιμή και δόξα σε όλους τους ανώνυμους κι -μετέπειτα- επώνυμους που εναντιώθηκαν στην Χούντα των Συνταγματαρχών...

Συνειρμικά, έρχεται ενα ερώτημα.....

Με ΑΥΤΗ την Χούντα των 300...τι γίνεται;;;

Πόσο πάτο πρέπει να πιάσουμε για αντισταθούμε;

Σε περίπου ένα μήνα έχουμε και μια πιο πρόσφατη μαύρη επέτειο... τον χαμό του Αλέξη του Γρηγορόπουλου...

Για να δούμε...τι θα γίνει τότε;;;

Σιχάθηκα τα πολιτικά....

Σιχάθηκα τα λαμόγια....

Σιχάθηκα τα συμφέροντα...

Με αρρωσταίνουν.....

Ευτυχώς ο Ξυλούρης μας άφησε κληρονομιά και κάθε φορά που τον ακούω... αγαλιάζει η ψυχή μου...

Στο παρακάτω απόσπασμα τραγουδάει με την Τζένη Καρέζη

Αφιερωμένο στους απανταχού αγωνιστές...

Wasted Years (?) -I don't think so...-

Σήμερα με το που γύρισα από την δουλειά, ένιωσα μια απίστευτη χαρά και κυρίως έκπληξη...
Δώσανε απο τον παιδικό, -εμείς το λέμε σχολείο :) - στον Αλέξανδρο και τον Κυριάκο στιχάκια για τα Χριστούγεννα...Χαρά γιατί φαντάστηκα τα παλικαράκια μου να λένε στιχάκια με τους "συμμαθητές", κι έτσι ντυμένα όπως θα είναι -ο Αλέξανδρος θα είναι βοσκός lol (για τον μικρό δεν μας είπαν ακόμα)- θα ζήσω ένα απο τα πολλά πράγματα που περίμενα απο την στιγμή που γεννήθηκαν... Αστείο ε;
Η έκπληξη βέβαια είναι πως είναι μικρά ακόμα -Ο Αλέξανδρος 4 χρονών στις 25 Νοεμβρίου, κι ο Κυριάκος 3 χρονών στις 12 Ιανουαρίου- αλλά κυρίως η έκπληξη μου έγκειται στο γεγονός ότι δεν μιλάνε ακόμα καθαρά...
Οπως και να έχει όμως θα είναι μια στιγμή που θα την χαρακτήριζα ιστορική... -όπως τότε που λέγαμε, η πρώτη μέρα που τρώει κρέμα, η πρώτη μέρα που τρώει μόνος του κτλ..-

Περνάνε τα χρόνια............

Μια που είπα οτι περνάνε τα χρόνια...

Τσέκαρε αυτή την απίστευτη διασκευή των Damone στο Wasted Years των τεράστιων Iron Maiden




From the coast of gold, across the seven seas
I'm travelling on, far and wide
But now it seems
I'm just a stranger to myself
And all the things I sometimes do
It isn't me but someone else

I close my eyes and think of home
Another city goes by in the night
Ain't it funny how it is
You never miss it 'til it's gone away
And my heart is lying there
And will be 'til my dying day

So understand
Don't waste your time
Always searching for those wasted years
Face up...make your stand
And realize you're living in the golden years

Too much time on my hands
I got you on my mind
Can't ease this pain, so easily
When you can't find the words to say
It's hard to make it through another day
And it makes me want to cry
And throw my hands up to the sky

So understand
Don't waste your time
Always searching for those wasted years
Face up...make your stand
And realize you're living in the golden years

...The desert sand mound a burial ground...

Γύρισα από την δουλειά κουρασμένος και λίγο πριν πάω να ξαπλώσω, είπα να χαλαρώσω λίγο στο ίντερνετ...
Κι εκεί που έβλεπα κάποιες αστείες φωτογραφίες, ξάφνου βλέπω ενα θέμα με εικόνες απο πόλεμο του Βιετνάμ και του Ιράκ -και τις 2-
Οι περισσότερες δεν είχαν να μου πουν κάτι ιδιαίτερο..

Μόλις είδα όμως την συγκεκριμένη φωτογραφία....δάκρυσα...
Τι να πεις στο παιδάκι αυτό; Που αθώα θα αναζητάει τον πατέρα της και θα ρωτάει "Που είναι ο μπαμπάς;"
Πως να παρηγορήσεις την σύζυγο, την μάνα, τον πατέρα...
Κι όλα αυτά γιατί;;;
Για την πατρίδα;;;;
Στην συγκεκριμένη περίπτωση....ποια πατρίδα;;; Για έλεγχο των πετρελαίων... και άνοιγμα αγορών με τους Σεΐχηδες...
Όχι οτι διαφέρει πολύ αν σε αυτή την φωτογραφία βλέπαμε εναν Έλληνα...
....
Πόλεμος......
....
Το μόνο κέρδος...νεκροί...
Κατεστραμμένες οικογένειες...
Και οι πολιτικοί -αν είναι απο την μεριά των νικητών- με πλατύ χαμόγελο και ψευτοπερηφάνια και οι άλλοι ίσως να τρέχουν να κρυφτούν κάπου στο εξωτερικό -αν δεν τους έχουν "καθαρίσει"-

Και μόλις θυμήθηκα κάποιους δικούς μας πολιτικούς και Αξιωματούχους του στρατού που πληρώσανε με την ζωή τους την έπαρση και την λογική "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει" τότε το ΄22
Τους θυμάται κανείς; Το τι έκαναν;
Μπα..κι εγώ κατά τύχη διάβασα για δαύτους...

Κι όμως γίνεται...
θέτω ερώτημα στο μυαλό μου...γίνεται τα συμφέροντα της εμπορίας όπλων -την σήμερον ημέραν- να έχει μεγαλύτερη αξία απο την ζωή ενός ανθρώπου; Χιλιάδων ανθρώπων; Εκατομμυρίων ανθρώπων;;

Κι όμως....γίνεται...

Κρίμα...
Πολλοί οι φιλειρηνιστές...ελάχιστοι οι φιλοπόλεμοι... όμως κερδίζει ο πόλεμος...

Εγραψε ο φίλος μου ο Κώστας τις προάλλες...
Imagine....Βιετναμ, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία...Φτάνει!.....μακάρι ένα τραγούδι να άλλαζε τον κόσμο....
μακάρι Κώτσο....μακάρι....
Στον δικό μου κόσμο, μπορεί και να τον άλλαζε...
Ίσως και στον δικό σου...
Αλλά ποτέ στον πραγματικό....

Είμαι πολύ κουρασμένος για να το αναπτύξω κι άλλο....
ίσως κάποια άλλη φορά....

Πολλά τα αντιπολεμικά τραγούδια στο κεφάλι μου...
Το Imagine ήταν στο πρώτο μου blogοpost... δεν λέει να κάνω κατάχρηση...
-δεν είναι του στυλ μου-

Οπότε...όποιο μου κολλήσει περισσότερο στο μυαλό....







Iron Maiden - Afraid shoot strangers

Lying awake at night I wipe the sweat
from my brow
But it's not the fear 'cos
I'd rather go now

Trying to visualize the horrors that
will lay ahead
The desert sand mound a burial ground

When it comes to the time
Are we partners in crime?
When it comes to the time
We'll be ready to die

God let us go now and finish what's
to be done
Thy Kingdom Come
Thy shall be done... on earth

Trying to justify to ourselves the
reasons to go
Should we live and let live
Forget or forgive

But how can we let them go on this way?
The reign of terror corruption must end
And we know deep down there's
no other way
No trust, no reasoning, no more to say

Afraid to shoot strangers
Afraid to shoot strangers

Αφήνουμε λίγο από την "λάμψη" μας ή από την "βρωμιά" μας

Ερχόμαστε.... αυτοσυστηνόμαστε...προχωράμε....
Ο καθένας με τα προτερήματα του, με τις αδυναμίες του, με τις παραξενιές του, με την μοναδικότητα του...
Βρισκόμαστε στον δρόμο ή στο σταυροδρόμι αρκετών ανθρώπων, που άλλους θα τους επηρεάσουμε πολύ άλλους λιγότερο, μα ποτέ δεν θα περάσουμε απαρατήρητοι...
Αφήνουμε λίγο από την "λάμψη" μας ή από την "βρωμιά" μας στο διάβα τους...
Μπορεί να γνωρίσεις για 5 λεπτά κάποιον αλλά να τον θυμάσαι για πολύ καιρό...
Βέβαια μπορείς να έχεις κάποιον 5 χρόνια αλλά να εύχεσαι να μην τον είχες γνωρίσει ποτέ...
Το σίγουρο είναι ότι πάντα αφήνουμε κάτι πίσω μας....

Αυτό που έχουμε πετύχει είναι αυτό που λένε "ήταν γραφτό" ή είναι καθαρά επιλογές μας;
Αυτό που απορρίψαμε είναι αυτό που μας στοιχειώνει...μας κυνηγά...
Αλλά θα ήταν έτσι αν το είχαμε ζήσει; Μήπως στο τέλος θα το απορρίπταμε έτσι κι αλλιώς; Μήπως όμως θα ήταν καλύτερα;

Όπως και να έχει...

Πρέπει να μην μετανιώνουμε για τις επιλογές μας...
Δεν έχουμε μαντικές ικανότητες ούτε την δύναμη να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω για να διορθώσουμε τα όποια λάθη...
Πρέπει να έχουμε το θάρρος και την ευθύνη των επιλογών μας...
Και στο κάτω κάτω να είμαστε υπερήφανοι γι αυτό...

Προσωπικά για μένα, είμαι πολύ υπερήφανος για όλα αυτά που έζησα και ζω.... Γιατί ότι απόφαση έχω πάρει, την πήρα πάντα με ειλικρίνεια -άσχετα αν πλήγωσα τον εαυτό μου ή κάποιους που αγάπησα και με αγάπησαν- Τουλάχιστον ήμουν ΕΓΩ , δεν προσποιήθηκα κάποιον άλλον....
Κοιτάζομαι στον καθρέπτη και κάνω την αυτοκριτική μου...

Κανένας δεν είναι αλάθητος.... Ούτε καν ο σοφότερος όλων...

So........

Look at yourself......(Uriah Heep)



I see you runnin' - don't know what you're runnin' from.
Nobody's comin' - what'd you do that was so wrong?
Look back and turn back - look at yourself.
Don't be afraid just look at yourself.
If you need assistance - or if all you need is love,
there's no point in hiding - tell me what your frieghtened of.
You've got a friend just look at yourself.
Don't be afraid just look at yourself.
Look back and turn back - look at yourself.
Don't be afraid just look at yourself.