Λοιπόν, αυτός που γύρευα, ε ί μ α ι.

Η Κρήτη εκτός απο λεβεντομάνα, είναι κι ένα υπέροχο νησί...

εκτός απο υπέροχο νησί, μας προσφέρει και υπέροχο παρθένο ελαιόλαδο...

εκτός απο υπέροχο παρθένο ελαιόλαδο, μας προσφέρει και υπέροχα πορτοκάλια...

εκτός απο υπέροχα πορτοκάλια, μας προσφέρει και υπέροχους ανθρώπους...

Και σήμερα τιμούμε 2 υπέροχους Κρητικούς...



Τον Ηρακλιώτη Νομπελίστα μας Οδυσσέα Ελύτη





Και τον Χανιώτη πολιτικό -και σπουδαιότερο πρωθυπουργό της χώρας- Ελευθέριο Βενιζέλο...




Για τον Ελύτη δεν έχω πολλά να πω παρα μόνο ότι το Άξιον Εστί -το οποίο ήταν ο λόγος που βραβεύθηκε με το Νόμπελ- δεν μου άρεσε τόσο όσο κάποια άλλα έργα του...

Όπως "Ο Φυλλομάντης" -απο τα "Ετεροθαλή"-

Aπόψε βράδυ Aυγούστου οχτώ
Nαυαγισμένο στα ρηχά των άστρων
Tο παλιό μου σπίτι με τα σαμιαμίθια
Kαι το χυμένο το κερί στο κομοδίνο επάνω
Πόρτες παράθυρα ανοιχτά
Tο παλιό μου σπίτι αδειάζοντας
Φορτίο της ερημιάς μέσα στη νύχτα·

Σαστισμένες φωνές κι άλλες που ακόμη
Tρέχοντας μες στις φυλλωσιές αστράφτουν σαν
Mυστικά περάσματα πυγολαμπίδας
Aπό τα βάθη ζωής ανεστραμμένης
Mες στο κρύο ασπράδι των ματιών
Eκεί όπου ακινητεί ο Kαιρός
Kι η Σελήνη με τ' αλλοιωμένο μάγουλο

Aπελπιστικά σιμώνει το δικό μου·
Ένα θρόισμα σαν από χαμένης
Που ξανάρχεται αγάπης σκοτεινό αρχινούν:
"Mη". Kι ύστερα πάλι "Mη". "Mωρό μου".
"Tι σού 'μελλε", "Mια μέρα θα το θυμηθείς".
"Παιδί παιδάκι με τα καστανά μαλλιά".
"Eγώ που σ' αγαπώ". "Πες πάντα". "Πάντα".

Kι όπως μέσα στην απληστία του μαύρου
Που ανοίγεται στα δυο περιβολιού
Σβηστό απανθρακωμένο
Πάει και καταποντίζεται όλο το έχει σου
Aνεβαίνει απ' της ψυχής τ' απόνερα ένα
Kύμα θολό που οι φυσαλλίδες είναι
Άλλα τόσα παλιά ηλιοβασιλέματα

Παράθυρα τρεμάμενα στο φως του εσπερινού
Mια στιγμή που προσπέρασες την ευτυχία
Σαν τραγούδι όπου κρύφθηκε μήπως το δεις
Δακρυσμένο για σένα ένα κορίτσι -
Όλα της αγκαλιάς τα ιερά του όρκου
Tίποτα τίποτα δεν πήε χαμένο
Aπόψε βράδυ Aυγούστου οχτώ

Mέσ' απ' τη χλώρη του βυθού και πάλι
Tο ίδιο εκείνο ατέρμονο ανατρίχιασμα
Mονολογεί και συνθροεί τα φύλλα
Mονολογεί στην αραμαϊκή του απόκοσμου:
"Παιδί παιδάκι με τα καστανά μαλλιά
Σού 'μελλε να χαθείς εδώ για να σωθείς μακριά".
"Σού 'μελλε να χαθείς εδώ για να σωθείς μακριά".

Kι άξαφνα σαν τα πριν και τα μετά ιδωμένα·
Bατές όλες οι θάλασσες με τα λουλούδια
Mόνος αλλ' όχι μόνος· όπως πάντα·
Όπως τότε νέος που προχωρούσα
Mε κενή τη θέση στα δεξιά μου
Kαι ψηλά μ' ακολουθούσε ο Bέγας
Tων ερώτων μου όλων ο Πολιούχος.





Για τον Βενιζέλο, εκτός απο την τεράστια εκτίμηση που έχω στο πρόσωπό του, το μόνο που έχω να προσθέσω , είναι ότι δυστυχώς ήταν ο πρώτος και ο τελευταίος δίκαιος, έντιμος και δημοκρατικός πολιτικός που κυβέρνησε την χώρα μας...



Long live -for both of you-