Ζητώ συγνώμη για την απουσία μου, αλλά υπάρχουν κάποια γεγονότα σε εξέλιξη που δεν μου επιτρέπουν να έχω καθαρό μυαλό για να καθίσω και να γράψω με συνοχή...
Θα κάνω όμως μια προσπάθεια...
Πρώτο θέμα...
"Μετακομίζω γιατί χωρίζω" -κυριολεκτικά-
Οι άνθρωποι αλλάζουν κυρίως όταν φτάνουν στα όριά τους... Έτσι λοιπόν -και εγώ αλλά και η σύζυγος- φτάσαμε στα όριά μας και σαν πολιτισμένοι άνθρωποι, αποφασίσαμε ότι πρέπει να χωρίσουν οι δρόμοι μας, πριν γίνουμε "εχθροί" και γίνει χειρότερο ΚΥΡΙΩΣ για τα παιδιά, κρατώντας μια στάση ουδέτερη -προς το παρόν- ελπίζοντας να γίνει η πρέπουσα στο άμεσο μέλλον... Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα πέρα απο το ότι πλέον δεν ταιριάζουμε... Μας δένουν και θα μας δένουν για πάντα τα πιτσιρίκια μας, οπότε η συνεργασία μας ως γονείς, θα πρέπει να είναι τουλάχιστον ευπρεπείς...
Παρόλο που αρκετοί απο το σόι μου προσπάθησαν να με ψαρέψουν γιατί και πως, δεν τους έδωσα την χαρά να κατηγορήσω την μητέρα των παιδιών μου, για να έχουν να λένε είτε μεταξύ τους είτε αργότερα στα πιτσιρίκια μου... Πρέπει να αρκεστούν στο ότι ..."απλά αλλάξαμε σαν άνθρωποι, σαν χαρακτήρες και πλέον δεν ταιριάζουμε..." τέλος...
Το ότι κάποιοι το βλέπουν σαν την καταστροφή του κόσμου επειδή κάποιο ζευγάρι με παιδιά φτάνουν στο διαζύγιο, για μένα είναι αστείο. Όχι μόνο επειδή το έζησα σαν παιδί, ούτε επειδή το ζω τώρα... Αλλά σαν κοινωνικό φαινόμενο, σε όλον τον κόσμο, το αντιμετωπίζουν σαν κάτι φυσιολογικό... Στην χώρα που ζω, δεν μπορούν να νιώσουν ότι "τα πάντα ρει"... Όλα είναι "ρευστά" και τίποτα δεν μπορεί να παραμείνει ως έχει...
Τέσπα... αρκετά με αυτό... θα επανέλθω κάποια στιγμή αργότερα στο μέλλον...
Δεύτερο θέμα...
Το blog μου έφτασε τις 100 αναρτήσεις... να τα χιλιάσει : )
Τρίτο θέμα...
Η μισιρλού μου, χθες γέννησε 3 υπέροχα γατάκια... -το τέταρτο, αλλά δεύτερο στην γέννα, που είχε τα χρώματά της, δυστυχώς δεν τα κατάφερε...-
Τέταρτο θέμα...
Οι αγανακτισμένοι, "ανέτρεψαν" την δική μου αγανακτισμένη αντίδραση... -ίσως να επανέλθω στο άμεσο μέλλον με αυτή την κίνηση-
Αυτά....
Λεπτομεριακά για όλα τα θέματα...σύντομα... ελπίζω : )
Ένα τραγουδάκι για συντροφιά... -τρελά αγαπημένο-
Συμβαίνουν κι αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα είναι να έχει το κουράγιο το ζευγάρι που πλέον δεν είναι ευτυχισμένο να μπορέσει να αναλάβει τις ευθύνες του κι ας είναι βαρύ το κόστος.
Βαρύ είναι κοινωνικά γιατί δυστυχώς υπάρχει ακόμα αυτός ο στιγματισμός που έχει να κάνει με το κουτσομπολιό και την αγάπη του κόσμου για κάθε είδους ίντριγκα.
Αλλά 2 ώριμοι άνθρωποι πρέπει να σκέφτονται με βάση την ψυχική τους υγεία και το πώς αυτή επηρεάζει και την υγεία των παιδιών τους.
Στο κάτω-κάτω όταν μια σχέση πεθαίνει και έχεις κάνει όλες τις προσπάθειες να την αναστήσεις δεν επιδέχεται πια βελτίωση. Μόνο να γίνει φάντασμα μπορεί κι αυτό σίγουρα τρομάζει τα παιδιά.
Από την άλλη μια καινούρια αρχή και για τους δύο, άσχετα αν φέρει καινούριες σχέσεις ή όχι είναι πιο υγιές πλαίσιο για όλους.
Καλή τύχη λοιπόν!
:))
Βασικα αν ειναι καλυτερο να χωριζεις, απο το να ζουν τα παιδια -αλλα κι εσεις οι ιδιοι- σε ενα περιβαλλον μες στις φωνες, στους τσακωμους, κλπ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν λεω στην αρχη το παιρνουν καπως, αλλα αν οι γονεις λειτουργησουν πολιτισμενα και τους ξεκαθαρισουν καποια πραγματα, και τα ιδια τα παιδια μετα απο καιρο θα καταλαβουν οτι ισως να 'ναι καλυτερα που εγινε ετσι.;)
Μιλαω απο προσωπικη εμπειρια.
So, show must go on, boy!;)
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό που συμβαίνει είναι για το καλό όλων μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήAnD πάντα ευχόμαστε να είμαστε υγιείς...αλλά και η τύχη είναι εξίσου σημαντικό στοιχείο στην ζωή μας... Ευχαριστώ...
Irene το να συνεχίζεις την πορεία σου σε αυτόν το δρόμο που λέγεται ζωή, είναι κάτι που επιβάλλεται...Σε ευχαριστώ πολύ...
Λυπαμαι που τελικα εφτασες μεχρι εκει αλλα εφοσον ειναι για το καλο ολων σας και κυριως των παιδιων καλα εγινε οτι εγινε...Σου ευχομαι να βρεις αυτο που τελικα σου αξιζει :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλια!